Dedikasyon ng mga titser na tumatawid sa ilog sa gitna ng ulan, viral sa social media

• Isang grupo ng mga titser sa Malapatan, Sarangani ang lumusong sa rumaragasang ilog matapos magturo
• Wala kasing tulay sa Sitio Banlas, kaya’t kailangan nilang tumawid kahit baha at delikado
• Ang viral video ay umani ng papuri at pag-aalala mula sa netizens na nananawagan ng mas ligtas na daan
• Araw-araw ay nilalakad at nilalanguy ng mga titser ang mapanganib na ruta para makapagturo sa mga batang taga-bundok

Sa isang viral na video na nag-viral sa social media, ipinakita ang sakripisyo ng mga titser mula Akbual Elementary School sa Malapatan, Sarangani. Matapos magturo sa mga estudyante sa Sitio Banlas, Barangay Kihan, kinailangan nilang tawirin ang rumaragasang ilog para lamang makauwi—dahil sa kawalan ng tulay.

Ang video ay in-upload ni Teacher Jailene Tusan, kung saan makikitang bitbit ng mga titser ang kanilang gamit habang dahan-dahang lumulusong sa malakas na agos ng tubig. Ang caption ng post:

“Mag swimming napud sa baha ang mga maestra sa bukid welcome sa Akbual IP School inig ting ulan”

ay nagbigay ng kaunting biro, ngunit malinaw ang mensahe: araw-araw nilang nilalabanan ang panganib para sa edukasyon.

Ayon sa ilang residente, hindi na bago ang ganitong sitwasyon sa lugar. Tuwing tag-ulan, lumalaki ang ilog at wala silang ibang paraan kundi tahakin ito. Nakatulong din ang mga lokal na residente upang alalayan ang mga titser habang tumatawid sa baha.

Sa kabila ng panganib, hindi natitinag ang mga titser. Ang kanilang misyon: ihatid ang edukasyon sa mga batang nakatira sa liblib na bahagi ng Sarangani. Hindi lang ito tungkol sa pagtuturo sa loob ng silid-aralan, kundi kasama rin ang matagal na paglalakad, pag-akyat sa bundok, at pagtawid sa ilog—lahat para sa kinabukasan ng kabataan.

Sa Pilipinas, ang sistema ng edukasyon ay kinakaharap ng samu’t saring hamon—isa na rito ang epekto ng klima at lokasyon. Marami sa mga pampublikong paaralan sa probinsya ang nasa mga lugar na mahirap daanan, lalo na kapag tag-ulan. Ang mga titser sa mga liblib na barangay ay madalas kailangang maglakad ng ilang oras, tumawid sa mga ilog, at minsan ay mag-biyahe sa mga bangka, para lamang makapagturo.

Bagama’t maraming programang sumusuporta sa mga ganitong lugar, kapos pa rin ang imprastraktura gaya ng mga tulay at kalsada. Minsan, ang kakulangan sa access ay nagiging hadlang hindi lang sa pagpasok ng mga titser, kundi pati sa pag-aaral ng mga bata. Sa mga ganitong sitwasyon, malinaw kung gaano kabigat ang sakripisyo ng mga titser sa mga komunidad na ito.

Isang inspiring na kwento ng tagumpay ang nag-viral kamakailan—isang 64-anyos na lolo na dating parte ng batch 1979 sa UST ang sa wakas ay nagtapos ng kolehiyo. Matapos ang ilang dekadang pag-aantay, muling bumalik sa eskwela si Lolo at itinuloy ang kanyang pangarap.

Mula naman sa Leyte, isang 70-anyos na lolo ang nagpupursiging matapos ang kanyang pag-aaral sa kabila ng edad. Araw-araw niyang tinatawid ang kahirapan at layo para lamang makapasok sa klase, dahilan kung bakit marami ang humanga sa kanyang dedikasyon sa edukasyon.

Ang viral na kwento ng mga titser sa Sarangani ay paalala sa atin ng tunay na kahulugan ng serbisyo—na hindi lang basta pagtuturo, kundi sakripisyo para sa kinabukasan. Patuloy ang panawagan ng mga netizens sa mga kinauukulan: sana, mapansin na at mabigyan ng tamang imprastraktura ang mga titser at mag-aaral sa malalayong lugar.

Source: KAMI.com.gh